– CZYM JEST JUBILEUSZ?
Zwyczaj świętowania jubileuszy w Kościele zapoczątkował papież Bonifacy VIII w roku 1300. Z czasem wypracowano praktykę przeżywania zwyczajnego Roku Jubileuszowego co 25 lat. Ponadto w Kościele ogłaszano nadzwyczajne lata jubileuszowe. Ostatnim takim rokiem był nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia w roku 2015, a następnym będzie Jubileusz Dwutysiąclecia Odkupienia w 2033 roku.
Praktyka świętowania jubileuszu wywodzi się ze Starego Testamentu. W ujęciu biblijnym to czas powrotu do własności i wolności. Etymologia słowa jubileusz wskazuje na jego źródła w łacinie. Iubileum/iubilum oznaczał czas radości z otrzymanych darów.
Decyzją Ojca Świętego Franciszka Rok Święty 2025 przeżywany będzie pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. Opierając się na tym dziedzictwie, chcemy w Roku Jubileuszowym widzieć czas pojednania z Bogiem i ludźmi, który zaowocuje prawdziwą wolnością, czas radości z bycia we wspólnocie Kościoła i w końcu czas otwarcia na nadzieję, która jest owocem spotkania Jezusa Chrystusa.
Jubileusz w Kościele Powszechnym rozpocznie się 24 grudnia 2024 roku otwarciem Drzwi Świętych w watykańskiej bazylice św. Piotra, a zakończy 6 stycznia 2026 roku.
W naszej Diecezji uroczyste otwarcie jubileuszu nastąpi 29 grudnia w bazylice katedralnej w Sandomierzu o godz. 10.30 oraz w bazylice konkatedralnej
w Stalowej Woli o godz. 18.
– ODPUSTY W ROKU JUBILEUSZOWYM
W Kodeksie Prawa kanonicznego (kan. 992) odnajdujemy następującą definicję odpustu: „Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynień Chrystusa i świętych”. Aby dobrze zrozumieć, czym jest odpust, trzeba dobrze zrozumieć naturę grzechu. Ma on zawsze podwójny skutek nazywany karą wieczną i karą doczesną. Kara wieczna wynika z tego,
iż grzech ciężki pozbawiając nas zjednoczenia z Bogiem pozbawia nas szczęścia wiecznego. Świadome i dobrowolne odrzucenie Bożej miłości ma swoje dramatyczne w skutkach konsekwencje. Człowiek sam decyduje się na życie bez Boga. Kara wieczna jako skutek grzechu darowana jest wraz z przebaczeniem otrzymanym od Boga w sakramencie pokuty
i pojednania. Droga sakramentalna jest drogą nawrócenia, drogą powrotu do miłującego Ojca, który w swym miłosierdziu wciąż na nowo zaprasza nas do wspólnoty ze sobą.
Niebo otwiera się dla obdarowanych przebaczeniem grzechów i łaską uświęcającą.
Grzech jest jednak czynem bardziej nieuporządkowanym, niż można byłoby się spodziewać. Zawsze pociąga za sobą destrukcyjne konsekwencje. Powoduje nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń, a także rany, które zadajemy sobie i innym ludziom. Wprowadza nieład w porządku świata – jest przyczyną cierpienia, nienawiści, cudzej krzywdy, a także wielu innych skutków na rozmaitych płaszczyznach.
Jest poważnym naruszeniem porządku sprawiedliwości i miłości. Oczyszczenie z tych następstw grzechów nazywa się karą doczesną i dokonuje się przez stan czyśćca,
ale także przez cierpienie na ziemi.
Odpust jest zatem darowaniem kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy na spowiedzi świętej. Może być zupełny (darowanie kary doczesnej w całości) lub cząstkowy (darowanie pewnej części kary doczesnej). Darowanie tej kary otrzymuje się za pośrednictwem Kościoła, który mocą władzy związywania i rozwiązywania udzielonej przez Chrystusa pragnie pomóc każdemu chrześcijaninowi oczyścić się z kar doczesnych, stanowiących konsekwencje jego grzechów.
Trzeba też wspomnieć o tym, że chrześcijanin, który stara się oczyścić z grzechów i pragnie uzdrowienia z ich skutków nie pozostaje osamotniony w swoich duchowych dążeniach. Wszyscy członkowie Kościoła – zbawieni, cierpiący w czyśćcu i żyjący na ziemi, są złączeni przedziwną więzią w Chrystusie. Istnieje między nimi trwały węzeł miłości i bogata wymiana darów – świętość jednego człowieka przynosi duchową korzyść drugiemu. Źródłem odpustów są zasługi Chrystusa, Maryi Dziewicy i wszystkich świętych, zebrane
w skarbcu Kościoła.
– CZYNY ZWIĄZANE Z ŁASKĘ ODPUSTU
W ROKU JUBILEUSZOWYM 2025
Będąc w stanie łaski uświęcającej, wypełniając warunki modlitewne, będzie można uzyskać łaskę odpustu zupełnego również poprzez:
– Odbycie pobożnej pielgrzymki do Kościoła Jubileuszowego, sanktuarium lub innego miejsca świętego.
– Uczestnictwo w rekolekcjach, misjach ludowych lub spotkaniach formacyjnych poświęconym tekstom Soboru Watykańskiego II lub nauczaniu zawartym w Katechizmie Kościoła Katolickiego, które odbywać się będą w kościele lub innym odpowiednim miejscu.
– Wypełnienie dzieła miłosierdzia i pokuty, które świadczą o podjętym nawróceniu (uczynki miłosierdzia względem ciała: głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, przybyszów w dom przyjąć, chorych nawiedzać, więźniów pocieszać, umarłych pogrzebać i uczynki miłosierdzia względem ducha: wątpiącym dobrze radzić, nieumiejętnych pouczać, grzeszących upominać, strapionych pocieszać, urazy chętnie darować, przykrych cierpliwie znosić, modlić się za żywych i umarłych).
– Odwiedzenie i poświęcenie właściwego czasu braciom znajdującym się w potrzebie lub
w trudnej sytuacji (chorym, więźniom, samotnym osobom starszym, niepełnosprawnym itp.), pielgrzymując niejako do obecnego w nich Chrystusa. Wierni bez wątpienia będą mogli te odwiedziny powtarzać w ciągu Roku Świętego, uzyskując za każdym razem odpust zupełny, nawet każdego dnia.
– Podjęcie działania wyrażającego w sposób konkretny i bezinteresowny ducha pokuty, który jest jakby duszą Jubileuszu, odkrywając na nowo w szczególności pokutną wartość piątku: powstrzymanie się w duchu pokuty przynajmniej przez jeden dzień od błahych rozrywek (realnych, ale także wirtualnych, spowodowanych na przykład przez media i sieci społecznościowe) oraz od zbędnej konsumpcji (na przykład praktyka postu lub wstrzemięźliwości zgodna z ogólnymi normami Kościoła i szczegółowymi zaleceniami biskupów), połączona z przekazaniem odpowiedniej sumy pieniędzy ubogim; wspieranie dzieł o charakterze religijnym lub socjalnym, zwłaszcza na rzecz obrony i ochrony życia na wszystkich jego etapach oraz samej jakości życia, opuszczonych dzieci, młodzieży zmagającej się trudnościami, starców potrzebujących opieki lub samotnych, migrantów
z różnych krajów, którzy opuszczają swoją ziemię w poszukiwaniu lepszego życia dla siebie i swoich rodzin; poświęcanie znacznej części wolnego czasu na działalność na rzecz wolontariatu, która służy interesowi społeczności, lub inne podobne formy osobistego zaangażowania.
– Przyjęcie w najwłaściwszym dniu tego okresu jubileuszowego, przy okazji głównych uroczystości w katedrze i w poszczególnych kościołach jubileuszowych papieskiego błogosławieństwa z dołączonym odpustem zupełnym udzielonego przez biskupa diecezjalnego.
KOŚCIOŁY JUBILEUSZOWE
W DIECEZJI SANDOMIERSKIEJ
Aby ułatwić skorzystanie z Sakramentu Pokuty i Pojednania oraz uzyskanie odpustu zupełnego, Biskup Sandomierski ustanowił Kościoły Jubileuszowe,
w których każdego dnia kapłani posługujący w konfesjonałach będą mili specjalne uprawnienia do rozgrzeszania i uwalniania od kar Kościelnych,
a w każdy ostatni piątek miesiąca odprawiane będzie nabożeństwo pokutne. Są to:
– Bazylika Katedralna w Sandomierzu
– Bazylika Konkatedralna w Stalowej Woli
– Kolegiata pw. św. Michała Archanioła w Ostrowcu Świętokrzyskim
– Sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego na Świętym Krzyżu
– Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Sulisławicach
– Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej Różańcowej w Janowie Lubelskim
– Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin w Ożarowie
– Sanktuarium Matki Bożej Dzikowskiej w Tarnobrzegu
